شعری در ده قسمت

سعیده زارع شعری در ده قسمت ١ . من از خیابان شروع نمی‌شوم خطوط بارانی ِ سفید توست که عابر می‌کند مرا و من تمام چراغ‌های قرمز را با نام تو رد می­کنم... بی­خیال! قانون­ها برای شکسته شدن نوشته می­شوند و مرا برای سبز شدن آفریده­اند! ٢ . خیابان را رها کن و آن مردی که خیال می­کنی بارانیِ سفید است از ابتدای این کلمات تو در تصادفی دلخراش / له شده­ای و من به تناقض رسیده­ام که چشم­های کداممان حقیقت را فاش کرد... دور بزن دور بزن دور این شعر من جایی اشتباهی سکوت کرده­ام تو در اتفاقی اشتباهی قربانی شدی... عزیزکم! باران گرفته است و مرا در خانه جا­ گذاشته­ای. ٣ . ترافیک! نه ازاینکه به اتاقم بیایی و در را باز کنی هراس ندارم فقط قبل از آمدن تماس بگیر شاید کمی پیر شده باشم. اما هنوز گلدان آبی ِ سفالی در اشتیاق داوودی­های سفید زنده است و این همه شلوغی که از خیابان می­ریزد لای روشنایی­های اتاق یعنی هنوز پشت در رو به انتظار ایستاده­ایم. ٤ . بگذار یکباره به دنیا بیایند و خلاص شوم تا هر بار توضیح ندهم: بارانی سفید بارانی سفید بارانی سفید! ٥ . مخاطب ! به سیگار این شاعره فکر نکن و سل که حتی ریه­هایش سرفه می­کند هوای دودی تهران را به خاطر بیاور و این‌که تمام ما لااقل یکبار عاشق شده­ایم. ٦ . یک دو سه چهار و پنج بار هم که بگویم چشم­هایت را به حقیقت پنهان در خطوط پیشانی­ام بسته­ای. عابران پیاده / فقط از کنار هم رد می­شوند و خیابان خمیازه تمدن است که بر دوشمان می­کشیم. ٧ . خوب لابد فکر می­کنی وقتی می­خواهم شعر بگویم حتما باید باد بیاید اتاق را ابری کنم و زیر سیگاری بیاورم این همه را فکر می­کنی و چه اشتباهیست که افتاده­ام در دست های تو : مخاطبی که مرا به رنگ معشو قه­اش آویزان کتاب می­کند. ٨ . چه حکمتیست نمی­دانم ریخته ما را در اتومبیلی همگانی کم و زیادمان می­کند که چه؟ ما عابران خسته­ی یک خیابانیم و یک شعر در جیب تمام ما زندگی می­کند: بیچاره آدم­هایی که فقط از روی خطوط سفید به آن طرف می­رسند. ٩ . جریمه! حرف تازه­ای در این تابستان نیست اینکه ترمز کنی و تازه بفهمی خیابانِ یک‌طرفه آدمِ یکطرفه مخاطبِ یکطرفه! ١٠ . ده تا فقط ده تا دوستت دارم مخاطبی که مرا عاشق می­خواهی. ٩ / ٤ / ١٣۸٥

 برگرفته از مجله اینترنتی شعر وازنا