ماجرای دختر آن سوی خیابان در 6 پرده
پرده شماره 1
تو از دور دست ها آمده بودی
از ماضی بعید
از دل صفحات پاره پاره
آویزان می شود به آویز لباس های مادر بزرگه بزرگه بزرگم.
تا شرف خیابان را به شیشه های پر از مستطیل تقدیم کند این پیرمرد پر از نق.
با تو اما تمام صندلی های خالی را چه کنم ............ نقطه می گذارم. نقطه می گذارم. نقطه.
پرده شماره 2
آقا اجازه
این رنگ قرمز تند را اینجا بگذاریم امانت،
در همسایگی کلاس شیمی.
شیما:
کفش هایت را در بیاور، اینجا هیروشیماست.
در شقیقه هایم دایره زنگی می زند زنی از آن طرف خیابان
در حاشیه میدانی که می دانی.
تا این رنگ قرمز تند بلاتکلیف را چه کنم.
آقا اجازه.
پرده شماره 3
در سایه زندگی می کرد
علامت سؤال بزرگی را با خودش همه جا می برد.
به ناخن هایش رنگ های عجیب و غریب می زد
از کفش تنگ، ارتفاع، آتش، قبر و بعد از ظهرهای سه شنبه متنفر بود
یک روز به کوچه رفت و دیگر نیامد.
پرده شماره 4
نام اصلی اش اما فرشته بود
وقتی خروس ها در دایره به جان هم افتاده بودند
وقتی مصالح ساختمانی به قاعده مرتب می شد
وقتی ماهی گیر آوازش را زمزمه می کرد
وقتی موشک ها رفتند تا به مو شک کنند
وقتی غانقاریا مغز استخوان تو را می مکید
وقتی کودکی دستش را در دماغش فرو می کرد یا نمی کرد
نام اصلی اش فرشته بود
پرده شماره 5
می آیی، نمی آیی؟
تازه خبرت را زنبورک ها برایم آورده اند.
تازه کمانم را کماکان کشیده نگاه داشته ام به اعتبار چشم های شما
تازه خبر ندادی
دلم برای کبوترهایم، کتابهایم، سه تارم، گلدانهایم و این همه هایم هایم هایم هایم تنگ شده
شاعر سوسیالیست.
پرده شماره 6
مسافر خسته چمدانش را باز کرد
- درست مثل قطار ساعت 22/8 دقیقه که تمام دار و ندارش را-
پیراهن سفید آهار خورده
کاغذهای خط خطی و تعداد قابل اعتنایی مداد
خوشبوترین عطر دنیا
و طنابی که پیشتر تحملش را آزموده بود.
15 آبان 87 ساعت 36/8 دقیقه عصر
زن ،عشق می کارد و کینه درو می کند..
دیه اش نصف دیه توست.
و مجازات زنایش با تو برابر.
می تواند تنها یک همسر داشته باشد و تو مختار به داشتن چهار همسر هستی.
برای ازدواجش – در هر سنی – اجازه ولی لازم است و تو هر زمان بخواهی – به لطف قانونگزار می توانی ازدواج کنی.
در محبسی به نام بکارت زندانی است و تو ....
او کتک می خورد و تو محاکمه نمی شوی.
او می زاید و تو برای نوزادش نام انتخاب می کنی.
او درد می کشد و تو نگرانی که کودک دختر نباشد.
او بیخوابی می کشد و تو خواب حوریان بهشتی را می بینی.
او مادر می شود و همه جا می پرسند : (نام پدر ؟)
و هر روز :
او متولد می شود ، عاشق می شود ، مادر می شود ، پیر می شود و بعد می میرد.
و قرنهاست که او :
عشق می کارد و کینه درو می کند.
چرا که :
در چین و شیارهای صورت مردش به جای گذشت زمان ، جوانی برباد رفته اش را می بیند.
و در قدمهای لرزان مردش ، گامهای شتاب زده جوانی برای رفتن.
و دردهای منقطع قلب مرد ، سینه ای را به یاد او می آورد که تهی از دل بوده.
و پیری مرد ، رفتن و فقط رفتن را در دل او زنده می کند.
و اینها همه
کینه است که کاشته می شود در قلب مالامال از درد او
(این شعر رو از یه دوست گرفتم .اهل فن میدونن کلی غلط وزنی داره و دستوری اما آنقدر وزنش زیاد بود که سر من رو پایین بیاره)
آه، در ایثار سطح ها چه شکوهی است !
ای سرطان شریف عزلت!
سطح من ارزانی تو باد!
یک نفر آمد
تا عضلات بهشت
دست مرا امتداد داد.
یک نفر آمد که نور صبح مذاهب
در وسط دگمه های پیرهنش بود.
از علف خشک آیه های قدیمی
پنجره می بافت.
مثل پریروزهای فکر، جوان بود.
حنجره اش از صفای آبی شط ها
پر شده بود.
یک نفر آمد کتاب های مرا برد.
روی سرم سقفی از تناسب گل ها گشید.
عصر مرا با دریچه های مکرر وسیع کرد.
میز مرا زیر معنویت باران نهاد.
بعد، نشستیم.
حرف زدیم از دقیقه های مشجر.
از کلماتی که زندگی شان ، در وسط آب می گذشت.
فرصت ما زیر ابرهای مناسب
مثل تن گیج یک کبوتر ناگاه
حجم خوشی داشت.
نصفه شب بود، از تلاطم میوه
طرح درختان عجیب شد.
رشته مرطوب خواب ما به هدر رفت.
بعد
دست در آغاز جسم آب تنی کرد.
بعد در احشای خیس نارون باغ
صبح شد. (سهراب)
سه چهارم بزرگ، پلکان تکامل
محاصره ات کرده آسمان
زخم می زند به صورتت
با گلوله های باران با باد سرگردان
خمیازه می کشی
زندگی سخت می شود.
پر می شوی از زمزمه پرندگان کلافه
خط و نشان صاعقه
تکان می خوری، همه جا را تکان می دهی
تنوره می کشی، مشت می زنی، دوباره صورتت زخم بر می دارد، خودت به خودت می خندی
جریان می یابی
جاذبه امانت را بریده است
رو به روی تو ایستاده ام
لباسم، لبم، لبخندم بوی تو را می دهد
دوباره تکان می خوری بند دلم پاره می شود، پر می شوم از کلمات پاره پاره
صدایت می زنم، بی قراری می کنی، می روی، از دستم فرار می کنی، سرت را
محکم
می کوبی به سینه برادرت
هیولای قرمز نگاهت می کند
آهار می خوری
تکه تکه می شوی
هنوز خوابت می آید
هنوز پرنده ها می آیند
چیزی بر می دارند
می روند
پوست تنت را
پوست آبی هاشور دارت را
بر می دارد
می برد آن بالاها
برهنه می شوم
آغوشت را باز می کنی
نفسم به نفست گِره می خورد
گُر می گیرم
سفید می شوم
دهانم پر از تو می شود
پرواز می کنم، می غلطی از لابلای انگشتانم فرار می کنی...
پوستت را
پوست آبی هاشور دارت را اما
بر می دارد
می برد آن بالاها.
سیزدهم مهرماه هشتاد و هفت خورشیدی
محمد رضا عباس زاده
به یاد لورکا
دریا خندید در دوردست
دندانهایش کف و لبهایش آسمان
مایاکوفسکی-
Vladimir Mayakovsky
مایاکوفسکی شاعر درام نویس و فوتوریست انقلابی روسی، در سال 1894م. در روستای بغدادی استان کوتاییسی گرجستان در قفقاز به دنیا آمد.
او خود در اتوبیوگرافی اش با نام "منم ولادیمیر مایاکوفسکی" چنین می نویسد:
در روز هفتم ماه ژوییه 1894 به دنیا آمدم ( و یا شاید که در سال 93، زیرا نظر ماما با نوشته رسمی پدرم در این خصوص مطابق نیست) در هر حال زودتر از سال 1893 نبود.
به هر روی آغاز تا پایان زندگی وی سراسر مبارزه و زایش بود.زندگی شخصی او تاثیر بسزایی در شعرش و بالندگی سبک فتوریسم در آثارش داشت.
او تا سن 20 سالگی سه بار بازداشت و بیش از یک سال زندانی سیاسی شده بود.
آشنایی او با مردان نامی روسیه همچون واسیلی کامنسکی و بورلیک،آغاز مرحله ای نو در زندگی او بود.
"در خلال روز توانسته بودم شعری بگویم یا دقیقتر قطعاتی از یک شعر، شعری بسیار بد که هیچ جا منتشر نشد، در بلوار سره تنسکی سطوری از آن را برای بورلیوک می خوانم می گویم « مال یکی از دوستان است » او می ایستد نگاهم می کند و فریادی می زند: « نخیر شما این شعر را گفته اید پس شاعری نابغه اید » ... آن شب به نحوی غیر منتظره ناگاه شاعر شدم!"
بی شک گسترش و بالندگی سبک فتوریسم روسیه مرهون ولادیمیر مایا کوفسکی است. توسعه حقیقی و پذیرفته شدن آن به عنوان سبکی مستقل و دارای شخصیتی منحصر به فرد،در پی تلاشها و سروده های منحصر به فرد اوست.
ابر شلوار پوش اولین شعر او دراین سبک پس از شکست عشقش به ماریا آلکساندوردنا دنیسووا،دختری جوان از مردم اودسا،در ژانویه 1904 سروده شد،بگونه ای مورد توجه طرفداران این سبک قرار گرفت که آنرا قله شعر روزگار لقب دادند.
اگرچه ترکیب نوین کلمات و جملات در این گونه شعر ممکن است عجیب به نظر آید،اما وضوح پیام و قدرت جنبه تصویر پردازی شعر،جذابیت زیادی دارد.
سرانجام در سال 1930 ولادیمیر مایاکوفسکی به زندگی خود که دمادم آمیخته با رنج عشق،دردهای جامعه و مردم،مبارزه با ظلم حاکم و تعصبات ادبیات روسیه بود،پایان داد.چند بند زیر،بخشی از احتمالا آخرین شعر مایاکوفسکی است که پس از خودکشی در جیبش یافتند:
...
نگاه کن چه سکونی بر جهان فرومینشیند،
شب، آسمان را فرو میپوشاند به پاس ستارگان
در ساعاتی اینچنین، آدمی برمیخیزد تا خطاب کند
اعصار و تاریخ و تمامی خلقت را.
ابر شلوارپوش
برگردان:مدیا کاشیگر
فکرتان خواب می بیند
بر بستر مغزهای وارفته
خوابش
نوکران پروار را می ماند
بر بستر آلوده
باید برانگیزم جل خونین دلم را
باید بخندم به ریشها
باید
عنق و وقیح
ریشخند کنم
باید بخندم آنقدر
تا دل گیرد آرام
بر جان من نه هیچ تار موی سفید است
نه هیچ مهر پیرانه
من
زیبایم
بیست و دوساله
تندر صدایم
می درد
گوش دنیا پس می خرامم
ای شما
ظریف الظرفا
که عشق را
با کمانچه می خواهید
ای شما
خشن الخشنا
که عشق را
با طبل و تپانچه می خواهید
سوگند
حتی یک نفرتان
نمی تواند
پوستش را
چون من
شیار اندازد
تا نماند بر آن
جز
رد در ردِ لب و لب
گوش کنید
در آنجا
در تالار
زنی هست
از انجمن فرشته های آسمان
می گیرد دستمزد
کتان تنش نازک است و برازنده
می بینیدش
ورق می زند لبهایش را
گفتی کدبانویی
کتاب آشپزی
اگر بخواهید
تن هار می کنم
همانند آسمان
رنگ در رنگ
اگر می خواهید
حتی از نرم نرمتر میشوم
مرد
نه
ابری شلوار پوش می شوم
من به گلبازار باور ندارم
چه بسیار فخر فروخته اند به من
مردان و زنان
مردانی
کهنه تر از هر مریضخانه
زنانی
فرسوده تر از هر ضرب المثل.
هی ولادیمیر مایاکوفسکی! از گورت برخیز. نقطه ای را که بر مغزت نهاده ای پر کرده ام
...
وقتی تمام شود رقص عمر من
پخش خواهد شد رد پایم
در هزاران هزار قطره خون
می روم آن بالا پیش پدرم
سیاه از شب خوابی در فاضلاب
می ایستم در کنارش
سر به گوشش می برم و می گویم :
قربان خسته نشده اید از هر روز چرخاندن نگاه مهربانتان در مربای ابر ها
بیا بر درخت خیر و شر بزمی کنیم برپا
ما با شرابهایمان حتی پتروس آن حواری عنق را خواهیم آورد به رقص
بهشتی خواهیم داشت پر از حواهای خوشگل
پدر امر کن! گوش به فرمانم!
آیا می خواهی همین حالا خوشگلترین خانم خیابان را پیشکشت کنم ؟
نه! پدر ابروی خاکستری ات را گره نینداز،
سر پر مویت را تکان نده
میدانم در دل می گویی کیست این یارو
این بالدار که پشت سرم ایستاده ؟
آیا اصلا معنای عشق را میداند؟
آری من هم فرشته ام، من هم فرشته بوده ام
من هم نگاهی داشته ام همانند نگاه خروس قندی
اما چه کنم ؟ خسته ام
نمی خواهم به مادیانهای شکری بلوری
هدیه کنم جامهای پر نقش و نگار
پدر من از تو دو دست دارم
من از تو لب دارم
پس چرا نمی توانم ببوسم
ببوسم، ببوسم، ببوسم
و هر بار درد نکشم ؟
ترا قدرتمند می پنداشتم اما تو ضعیفی
تو کوچکی !
دیدی ؟ کفر گفتم
حالاست چاقو هم بکشم
لاشخورها بالهایتان تنگتر
در بهشت جا کم است، گفتم تنگتر!
چرا بالهایتان خیس است ؟ چرا بالهایتان از ترس مرده ؟
اما تو عود زده عود خور من شکمت را سفره خواهم کرد
من شکمت را جر خواهم داد از اینجا تا آلاسکا
ولم کنید کسی جلودارم نخواهد شد!
دروغ گفتم، آیا حقش را داشتم ؟
آرام باشم، از این هم آرامتر
ممکن نیست!
می بینید باز آسمان سرخ است از خون کشتار
باز ستاره ها را سر بریده اند
هی! با توام آسمان!
بردار کلاهت را ! دارم سان میبینم
صدایی بر نمی خیزد
جهان گوش گنده اش را
گوش پرستاره پرکنه اش را