هفت خردمند
هفت خردمند
درباره ی هفت خردمند حکایتی نقل می کنند آنقدر آموزنده و لطیف که انسان نیازی نمی بیند درباره ی اصل و صحت آن تحقیق کند : گویا روزی این هفت پیشوای خرد به قصد گشت و گذار در دشت و صحرا قرار ملاقات می گذارند در معبد دلف نزد هاتف غیبی آپورلون ، و هنگامی که به محل می رسند با احترام تمام از طرف سالمندترین کاهن آن معبد مورد استقلال قرار می گیرند . این کاهن که می بیند گلهای سرسبد خرد یونانی دور او گرد آمده اند از آنها می خواهند که هر یک روی دیوار معبد پندی حک کنند . نخستین کسی که این دعوت را پذیرفت خیلون اسپارتی بود که نردبان خواست و درست بالای سردر معبد پند معروف خود را نوشت : « خود را بشناس » خردمندان دیگر نیز یکی پس از دیگری از او تقلید کردند . کلئوبول و پریاندروس ، اولی در طرف راست و دومی در طرف چپ دروازه ی معبد شعارهای مشهور خود را نوشتند : « میانه روی عالی است » و « آرامش زیباترین چیز دنیاست » سولون به نشانه ی فروتنی گوشه ی نیمه ی تاریکی از داخل معبد را برگزید و نوشت : « فرمانبری را یاد بگیر تا فرماندهی را آموخته باشی » تالس مطلب خود را روی دیوارهای بیرونی معبد ، در جایی نوشت که هر زائری ، وقتی از جاده مقدس به سوی معبد می آید ، نوشته ی او را پیش چشم داشته باشد : « دوستان خود را فراموش مکن! » پیتاکوس که مثل همیشه هیجان زده بود در برابر سه پایه ی پوتیا زانو زد و این جمله ی نامفهوم را نوشت : « وثیقه را مسترد دار » . آخرین نفر بیاس پیرینی بود که در برابر شگفتی همگان گفت امروز واقعا حوصله ی هیچ کاری را ندارم و خلاصه ... نمی دانم چه بنویسم . آن وقت دیگران او را دوره کردند و هر کدام کوشیدند تا کلام موثری به او القا کنند اما با وجود تشویقهای همکارانش ، بیاس نرم نشد . هر چه آنها اصرار کردند : « دلیر باش بیاس ، فرزند تئوماموس ، تو که خردمندترین مایی نشانی از روشنگری خود برای زائران آینده بگذار ! » او بیشتر طفره رفت و با اعتراض گفت : « دوستان من ، گوش فرار دهید ، صلاح همگان در این است که من هیچ ننویسم .» و آنها آن قدر اصرار کردند که بالاخره خردمند بیچاره دیگر نتوانست شانه خالی کند. آن گاه با دستی لرزان قلم کند کاری کوچکی برداشت و چنین نوشت : « اکثریت شرور است .»
